Η αξιοποίηση του παιχνιδιού στη διδασκαλία δεν αποτελεί μόνο ένα μέσο ψυχαγωγίας αλλά και ευχάριστης διαδικασίας εκμάθησης για τα παιδιά. Στην περίπτωση των παιδιών με αυτισμό το ενδιαφέρον για παιχνίδι είναι σχετικά περιορισμένο συγκριτικά με τα παιδιά τυπικής ανάπτυξης, διότι περιλαμβάνει σύνθετες διανοητικές δεξιότητες που απαιτούν λογική και φαντασία (Κάππας, 2000).
Τα κατασκευαστικά παιχνίδια προτείνονται ανεπιφύλακτα, καθώς βοηθούν το παιδί να ολοκληρώσει μία δραστηριότητα αποφεύγοντας την επανάληψη άσκοπων κινήσεων. Επίσης, τέτοιου είδους παιχνίδια (όπως πάζλ, τουβλάκια, lego κλπ) συμβάλλουν στην ενίσχυση λεπτής κινητικότητας και της ιδέας πως δημιουργούν κάτι προσωπικό. Παράλληλα, ενισχύεται η δημιουργικότητα και η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, αφού δίνεται η δυνατότητα υλοποίησης διαφορετικών κατασκευών με ποικιλία υλικών (πλαστελίνη, κλαδιά, χώμα κλπ).
Έτσι, το παιδί αποκτά ισχυρό κίνητρο μέχρι να παραχθεί το τελικό αποτέλεσμα της κατασκευής του και αλληλεπιδρά περισσότερο με άλλα παιδιά γιατί θέτει έναν στόχο που επιθυμεί να επιτευχθεί. Οι μορφές παιχνιδιού που προτείνονται είναι πολλές, αλλά ο εκάστοτε εκπαιδευτικός οφείλει να τις αξιοποιεί κατάλληλα προκειμένου τα παιδιά να μάθουν να επικοινωνούν μέσω της χρήσης της γλώσσας, των συμβολικών αντικειμένων και των χειρονομιών (Βογινδρούκας & Sherratt, 2006).
Ανατρέξετε στο www.my-book.gr και ενημερωθείτε για τους
τρόπους όπου το παιχνίδι αποτελεί τη γέφυρα της γνώσης και της δημιουργίας.
Βιβλιογραφία
Βογινδρούκας, Ι. & Sherratt, D. (2006). Οδηγός εκπαίδευσης παιδιών με διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές. Αθήνα: Ταξιδευτής.
Κάππας, Χ.(2000). Ο ρόλος του παιχνιδιού στην παιδική ηλικία. Αθήνα: Ατραπός.